"Vabank" - czyli o tym, że nie zadziera się z Kwinto

 

 

 

"Z wiekiem spada zapotrzebowanie na zysk, a rośnie popyt na święty spokój. "

 

 

Jakoś się złożyło, że ostatnio w niedzielę miałam przyjemność odświeżyć sobie jeden z moich ulubionych filmów komediowych, czyli kultowy już "Vabank". I tak właśnie z tego względu postanowiłam podzielić się tutaj z wami moimi odczuciami na jego temat.

 

 

"Vabank" to polski film fabularny z 1981 roku w reżyserii debiutującego Juliusza Machulskiego. Główne role zostały powierzone: Jan Machulski (Henryk Kwinto), Leonard Pietraszak (Gustaw Kramer), Witold Pyrkosz (Duńczyk). Reżyser otrzymał za tę produkcję dyplom jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Karlovych Varach. Obraz doczekał się kontynuacji w 1984 roku.

 

 

 

 

 

Opis z Wikipedii:

 

 

 

Akcja rozgrywa się w Warszawie w roku 1934. Po sześciu latach odsiadki znany kasiarz Henryk Kwinto (Jan Machulski) wychodzi na wolność. Niestety, przez ten czas świat się zmienił. Żona mieszka z innym mężczyzną, a dawny wspólnik Gustaw Kramer (Leonard Pietraszak) – człowiek, przez którego zdradę Kwinto trafił do więzienia – okazał się sprawcą bankructwa i śmierci jego najbliższego przyjaciela. Kasiarz planuje więc wyrafinowaną zemstę i mści się na Kramerze, właścicielu banku. Przy pomocy dawnego speca od alarmów – Duńczyka (Witold Pyrkosz) oraz dwóch młodych „szopenfeldziarzy” – bracia Nuta (Krzysztof Kiersznowski) i Moks (Jacek Chmielnik) – okrada bank Kramera tak sprytnie, że rzuca podejrzenia na samego właściciela. Murowane alibi bankiera okazuje się sprokurowane przez Kwintę, zaś ukradzione pieniądze znajdują się w domu Kramera.

 

 

 

 



 

Podczas oglądania filmów podobnych do tego nachodzi mnie zawsze refleksja, że jak to jest możliwe, iż w tym kraju potrafiono kiedyś kręcić naprawdę dobre komedie - zabawne, inteligentne, bez zbędnej wulgarności i prymitywności. Obecnie powstające pseudo komedyjki romantyczne, mnie przynajmniej w ogóle nie bawią, a wręcz przeciwnie wzbudzają we mnie nic więcej tylko politowanie. Na szczęście są w naszej narodowej kinematografii perełki w tym gatunku, które mogą oglądać aż do znudzenia. Filmy, które mimo upływającego czasu wciąż trzymają wysoki poziom i się nie starzeją - taki właśnie jest ten obraz.

 

 

 

 

Akcja filmu toczy się w uwielbianym przeze mnie dwudziestoleciu międzywojennym, więc już za to pokochałam ten film. Twórcom w znakomity sposób udało się oddać klimat tej niezwykłej epoki. Wielką przyjemność sprawiało mi oglądanie eleganckich samochodów, panów w kapeluszach i stylu tamtych lat. A tym co jeszcze wpływa na atmosferę jest genialna muzyka, którą już zawsze będę kojarzyła z Vabankiem. Czarny humor plus styl retro a do tego muzyka Henryka Kuźniaka to mistrzowskie połączenie.

 

 

Ważna jest także znakomita obsada. Oczywiście świetnie spisał się w głównej roli Jan Machulski. Doskonale odegrał rolę sławnego kasiarza. Jednak ja nie byłabym chyba sobą, gdybym nie zachwyciła się głównym czarnym charakterem - Kramerem, którego brawurowo zagrał Leonard Pietraszak. Jego mimika, gdy dowiaduje się o wszystkim - bezcenne. Dużą sympatię wzbudza także para drobnych złodziejaszków, która pomaga Kwincie w zemście.

Vabank to czarna komedia. Humor oparty został w tym przypadku na  ironii i sarkazmie, może nie jest to ten typ komedii na której człowiek nie może powstrzymać się od śmiechu, ale jest to wciąż zabawny kryminał ze świetnymi dialogami. Polecam.