"Pokłosie" - bo nic nie jest czarno - białe

 

"Wiesz, co jest potrzebne do przebaczenia? Sumienie!"

 

Już od bardzo dawna miałam ochotę obejrzeć ten film. Swego czasu było o nim niezwykle głośno. Wśród widzów wzbudził bardzo skrajne uczucia od zachwytu po oburzenie i niesmak. Olbrzymia fala krytyki, ale równie dużo pozytywnych opinii skłoniło mnie do sprawdzenia na własnej skórze o co w tym kontrowersyjnym filmie chodzi. Byłam ciekawa co sprawia, że produkcja ta jest tak różnie oceniana.

 

"Pokłosie" to polsko-holendersko-rosyjsko-słowacki film fabularny w reżyserii Władysława Pasikowskiego, który swą premierę miał 9 listopada 2012 roku. Jest to powrót reżysera po przerwie trwającej od roku 2001 (Reich).

 

 

Opis z filmwebu:

 

Dwóch braci, próbując odgrzebać tajemnicę sprzed lat, staje w poważnym konflikcie z mieszkańcami swojej wsi.

 

Wstyd przyznać, ale to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Pasikowskiego i wiem na pewno, że nie ostatnie, bo "Pokłosie" wywarło na mnie naprawdę duże wrażenie, tak że za niedługo postaram się sięgnąć po inne tytuły tego pana. Film polskiego reżysera to kino ciężkie, trudne, wymagające dużego skupienia. To znakomity thriller, wciągający, który ogląda się z narastającym napięciem. Następujące szybko po sobie niespodziewane zwroty akcji sprawiają, że ani na chwilę nie jesteśmy w stanie oderwać się od ekranu telewizora a w naszej głowie nieustannie pojawiają się kolejne pytania na których odpowiedź jak się okazuje wcale nie jest łatwa.  Akcja toczy się błyskawicznie a atmosfera robi się coraz gęstsza. Głowni bohaterowie z każdą chwilą brną w swoich dociekaniach coraz dalej, nie zdając sobie sprawy, że od kursu który obrali nie ma już odwrotu, a prawda którą tak bardzo chcą poznać wcale nie przyniesie nikomu spokoju. I podobnie jak w czarnym kryminale nic nie jest czarne lub białe, a zło czai się w każdym z nas.

"Pokłosie" to produkcja, która niewątpliwie może się szczycić bardzo dobrą warstwą wizualną. Doskonałe ujęcia i świetna muzyka stopniowo budują napięcie i wpływają na klimat całej produkcji. Nie bez znaczenia jest także miejsce w którym rozgrywa się akcja. Miejscowość ta położona jest na całkowitym odludziu. Akcja filmu rozgrywa się w różnych lokalizacjach: w ponurych lasach, na polu, w wiejskich domach.  Ale to na pewno nie jest taki obraz polskiej wsi do jakiej przywykliśmy. Nie jest sielska i spokojna, ale mroczna, brudna, zacofana i pełna przesądów. Ludzi, którzy tam mieszkają na pewno nie można nazwać przyjaznymi. Są niechętni obcym i nie chcą rozgrzebywać tajemnic przeszłości. Co się zaś tyczy scenariusza to ogólnie można powiedzieć, że jest całkiem dobry, jednak ja znalazłam w nim kilka niejasności i błędów, które oczywiście można wybaczyć, bo nie psują ogólnego odbioru dzieła. Muszę również przyznać, że w pierwszych minutach seansu raziły mnie trochę dialogi, które w moim odczuciu trąciły trochę sztucznością, jednak z czasem albo przestałam zwracać na to uwagę, albo po prostu to dialogi stały się bardziej naturalne.

A teraz parę słów na temat aktorstwa. Główne role w filmie odgrywa dwóch braci: powracający z emigracji Franciszek Kalina (Ireneusz Czop) i mieszkający na wsi Józef Kalina (Maciej Stuhr). Z pozoru całkowite przeciwieństwa po początkowej niechęci względem siebie łączą jednak swoje siły w dociekaniu prawdy. Czy aby jednak tymczasowe porozumienie które zawarli okaże się trwałe, a urazy z przeszłości na zawsze zapomniane? Muszę przyznać, że gra obu panów w ostatecznym rozrachunku bardzo mi się podobała. Na początku jednak miałam pewien problem z Ireneuszem Czopem, który jak dla mnie odgrywał swoją rolę trochę sztucznie. Na szczęście stan ten trwał tylko przez pierwsze minuty seansu, bo potem aktor rozkręcił się już całkowicie i jego sposób gry już mnie nie drażnił. Za to wielkie pochwały należą się moim zdaniem Maciejowi Stuhrowi, który wcielił się w swoją postać doskonale od początku do samego końca. Jednakże muszę przyznać, że w moim odczuciu najlepsze kreacje stworzyli aktorzy starszego pokolenia (m. in. wspaniała Danuta Szaflarska) którzy w filmie odgrywają rolę ostatnich świadków prawdy. I to właśnie oni są największym plusem całej produkcji.

"Pokłosie" to nie jest film historyczny! Nie jest to żaden dokument, a jedynie film fabularny. I o tym należy pamiętać podczas seansu. Niemniej jednak to prawda, że twórcy czerpali inspirację z prawdziwych wydarzeń, by zrobić film, który zwróci naszą uwagę na ten problem. I myślę, że warto przekonać się na własne oczy o czym jest ten film i samemu zdecydować, czy jest naprawdę tak antypolski jak go malują. Wspomniałam wcześniej, że jest to znakomity dreszczowiec, ale nie tylko. To również poruszający dramat, który skłania do refleksji.

Rzadko sięgam po polskie filmy. Jeśli już to po te stare, do których też całkiem niedawno się przekonałam. Ostatnio jednak zauważyłam, że w naszym kraju zaczęło pojawiać się coraz więcej ciekawych produkcji jak właśnie "Pokłosie". Bardzo mnie to cieszy, bo już się obawiałam, że nasi rodzimi twórcy nie są w stanie stworzyć nic bardziej ambitniejszego od tych pseudo komedii romantycznych. Na szczęście się myliłam. Tak, więc podsumowując zachęcam do obejrzenia tego filmu. Jeżeli lubicie mocne i odważne kino to na pewno się nie zawiedziecie.