Hitchcock: "Numer siedemnaście"

"- Co masz w swoich kieszeniach?

- Dziury!"

 

Moja podróż po filmach mistrza suspensu trwa w najlepsze. Powoli krok po kroku poznaję jego dzieła. A z każdym kolejnym rośnie moje uznanie do tego artysty. Tak się na razie składa, że miałam okazję zapoznać się z tymi starszymi i mniej znanymi produkcjami. Wiadomo najlepsze zostawiam sobie na sam koniec. W ostatnim czasie całkowicie przypadkowo dane mi było obejrzeć film Hitcha, o którym nawet wcześniej nie słyszałam, tym bardziej byłam nim właśnie zaintrygowana.

"Numer siedemnaście" to bardzo mało znany film brytyjskiego reżysera. Nie znajdziecie o nim zbyt wiele informacji. Jest to produkcja czarno - biała z roku 1932, oparta na sztuce teatralnej J. Jeffersona Farjeona.

 

 

Opis z Filmwebu:

Opowieść o włóczędze, który natknął się na kryjówkę złodziei klejnotów. Ich tropem podąża nieustępliwy detektyw Gilbert - ma za zadanie odzyskanie skradzionego naszyjnika. Pomaga mu urocza dziewczyna o imieniu Nora. Akcja filmu toczy sie w przerażajacym, starym, londyńskim domu ( tytułowy numer 17), a kończy sceną pościgu samochodowego, do której nakręcenia użyto miniatur. Ciekawostką jest, że obraz kręcony był prawie wyłącznie nocą.

 

 

 

 

I tym razem nie zawiodłam się. Produkcja rozpoczyna się wielce obiecująco. Tajemniczy mężczyzna wchodzi do jakiegoś widocznie opuszczonego budynku. Mrok, niepewność, a przede wszystkim fantastyczna gra światła i cienia w sposób mistrzowski budują klimat. Suspensu nie brakuje, bo jakby mogło w końcu to Mistrz. Niepokój i ciekawość towarzyszą nam od samiuśkiego początku. Od pierwszych minut seansu zaczynają rodzi się w naszych głowach pytania i domysły, a z czasem zamiast odpowiedzi dostajemy tylko kolejne niedopowiedzenia. Niestety jest tak tylko do pewnego momentu. Bo film ten jest nierówny. Po intrygującym wstępie intryga się jakoś rozłazi, robi się mniej ciekawie. Początkowa tajemniczość gdzieś się ulatnia a wszystko zaczyna robić się zbyt przewidywalne. Niestety.

 

 

 

 

 

 

Co się zaś tyczy kwestii aktorstwa to nie mam jakichś specjalnych obiekcji. Jest poprawnie chociaż nikt jakoś nadzwyczajnie się nie wyróżnia. Z pośród wszystkich bohaterów najbardziej do gustu przypadł mi Ben, myślę że to dlatego, że był tą najzabawniejszą postacią,  a ja zawsze mam do takich słabość. Poza nim dość ciekawa okazała się również Rose, która z poświęceniem poszukiwała swego ojca.

 

 

Reasumując film Hitchcocka to przyzwoite połączenie czarnej komedii z klasycznym thrillerem. Początkowa sekwencja jest czymś po prostu mistrzowskim jednak później nie jesteśmy raczeni już takimi smaczkami. Warto zwrócić uwagę na rok produkcji tego dzieła - 1932 i podczas oglądania przymknąć oko na pewne niedoskonałości i nieco chaotyczną fabułę. Nie sądzę, że jest to odpowiedni film dla tych, którzy nie mieli jeszcze okazji zapoznać się z dorobkiem brytyjskiego reżysera, ale ci którzy już trochę jego filmów widzieli śmiało mogą sięgnąć po tę pozycję. Polecam.

 

 

Dane szczegółówe:

 

Data pierwszego pokazu: 1932

 

Reżyseria: Alfred Hitchcock

 

Autor muzyki: Adolph Hallis

 

Operatorzy: Bryan Langley, Jack E. Cox

 

Scenariusz: Alfred Hitchcock, Joseph Jefferson Farjeon, Alma Reville, Rodney Ackland