Szepty ciszy : Hitchcock: "Okno na podwórze"

"- Czego tam wypatrujesz ?!
- Chcę się dowiedzieć, co się stało z żoną komiwojażera.
Czy to znaczy, że jestem wariatem ?"

Alfred Hitchcock nazwisko znane chyba każdemu kinomanowi. Mistrz suspensu i napięcia. Człowiek legenda, którego produkcje mimo upływu lat wciąż znajdują całe mnóstwo widzów. Którzy do dziś dnia dają się mu wodzić za nos. Jego wielki wkład w rozwój kinematografii jest nie do ocenienia. Bez niego współczesne filmy kryminalne, thrillery i horrory nie wyglądały by tak jak obecnie. Stopniowo zapoznając się z jego dorobkiem obejrzałam jeden z najsłynniejszych obrazów brytyjskiego reżysera "Okno na podwórze".

Jest to siedemnasty film w dorobku artysty nakręcony w Ameryce. Powstał w roku 1954 na podstawie opowiadania Cornella Woolricha. Za ten fil Alfred Hitchcock został nominowany do Oscara, jednakże statuetki nie zdobył.

Opis:

L.B. Jefferies (James Stewart), znany fotograf, po wypadku ma złamaną nogę i jest unieruchomiony w swoim mieszkaniu. Jedynymi osobami, jakie go odwiedzają, jest jego dziewczyna, Lisa (Grace Kelly) i Stella (Thelma Ritter), pielęgniarka, która pomaga mu wrócić do zdrowia. Mężczyzna z nudów zaczyna poglądać swoich sąsiadów. Pewnego dnia staje się świadkiem dziwnego zachowania jednego z sąsiadów, Larsa Thorwalda (Raymond Burr) i nabiera przekonania, że mężczyzna zamordował swoją żonę. Decyduje się rozwiązać zagadkę. Ponieważ sam nie może nic zrobić, pomagają mu Lisa, Stella i znajomy policjant.

Podchodziłam do tego filmu nie powiem z dużymi oczekiwaniami. No bo taki klasyk, bo mistrzowski Hitchcock i wszelkie rankingi sugerujące, że to jeden z jego najlepszych obrazów. Na szczęście nie zawiodłam i po raz kolejny otrzymałam kawał świetnej rozrywki. Reżyser znany z zamiłowania do odważnych pomysłów postanowił tym razem umieścić akcję w jednym pomieszczeniu, z którego główny bohater podgląda ludzi zamieszkujących sąsiednie mieszkania. Pomysł wydać by się mogło karkołomny i niektórzy mogą już zacząć kręcić nosem uważając, że nie może być nic interesującego w tym ponad dwugodzinnym seansie. Nie, na pewno na brak napięcia nie możemy narzekać. Stary, dobry Hitch już dobrze wiedział jak dostarczyć nam emocji. Podobnie jak to było w przypadku "Dwunastu gniewnych ludzi", również brytyjskiemu reżyserowi udało się wprost niezwykły sposób wybronić i udowodnić, że jeśli tylko ma się wystarczający talent można zrobić film w każdych warunkach.

"Okno na podwórze" to doskonały thriller grający na napięciu widza do samego końca, i co z tego, że mordercę znamy od samego początku, bo nie intryga kryminalna i związana z nią zagadka grają tu pierwsze skrzypce. To charakterystyczny suspens, poczucie ciągłego zagrożenia i niepewności hipnotyzują widza, niepozwalając mu oderwać oczu od ekranu ani na chwilkę. Ważną rolę odgrywa również klimat amerykańskiego miasta z lat pięćdziesiątych, tętniącego życiem, pełnego barów i restauracji. Wyjątkowa jest także moim zdaniem rola jaką odgrywa widz, wraz z Jeffem staje się on podglądaczem - obserwatorem, jakby sam brał udział w rozgrywających się wydarzeniach. Zabieg ten miał zapewne na celu przedstawieniu też tego, czego doświadczamy chodząc do kina. Siedzimy w ciemnym pomieszczeniu i obserwujemy czyjeś prywatne życie.

Źródło

Hitchcock podobno twierdził, że tym co jest dla niego najważniejsze podczas robienia filmu jest wywoływanie napięcia w widzu, a aktorstwo ma drugorzędne znaczenie. Paradoksalnie jednak w jego produkcjach nie brakuje fantastycznych aktorów. Tak jest też w tym przypadku. Jeśli mam być szczera, to sądzę że właśnie kreacje aktorskie są największą zaletą "Okna...". Nieziemski James Stewart i olśniewająca Grace Kelly tworzą na ekranie intrygującą parę. W ich grze nie dopatrzymy się ani odrobiny fałszu. Stewart doskonale wcielił się w wracającego do zdrowia fotografa, który spędza czas na zabawę w podglądacza-detektywa. Jest on postacią sympatyczną, a oglądający z łatwością mogą się z nim identyfikować. Jednak całą uwagę przykuwa zjawiskowa Grace Kelly w roli Lisy Fremont. Nie tylko piękna i nieziemsko ubrana, ale również diabelsko uzdolniona. Jej bohaterka jako jedyna podejmuje prawdziwe działania, a przez to jest najbardziej narażona na niebezpieczeństwo. Jedna ze słynnych zimnych blondynek Hitchcocka.

Seans uważam za niezwykle udany. Zdecydowanie polecam ten film miłośnikom thrillerów pełnych napięcia i humoru. Myślę, że jest to propozycja idealnie nadająca się na chłodne jesienne wieczory. Klasyka w najlepszym wydaniu.