"Ziarno prawdy" - czyli pamiętajcie, że wszyscy kłamią

Tydzień temu, w piątek, swoją premierę miał najnowszy film Borysa Lankosza. Tym razem polski reżyser wziął na warsztat znaną powieść Zygmunta Miłoszewskiego. Z tej okazji postanowiłam zapoznać się z tym intrygującym dziełem.

 

O Zygmuncie Miłoszewskim zapewne większość z was już słyszała, a niektórzy mieli już może nawet przyjemność zapoznać się z jego prozą. Jeśli jednak komuś to nazwisko nic nie mówi, to muszę napisać, że autor to powieściopisarz, publicysta i współtwórca scenariuszy filmowych. Zadebiutował powieścią grozy "Domofon" (2005), jednak największą sławę zdobył trylogią kryminalną o prokuratorze Szackim. W jej skład wchodzą: "Uwikłanie" (2007), "Ziarno prawdy" (2011), "Gniew" (2014). Dużą popularnością cieszył się także jego thriller sensacyjno-przygodowy "Bezcenny" ( moja recenzja tutaj ). Miłoszewski może poszczycić się też znaczną liczbą nagród: Nagroda Wielkiego Kalibru (dwa razy za "Uwikłanie" i "Ziarno prawdy"),  Paszport „Polityki” w kategorii „Literatura 2014" i wiele innych. Wszystkie jego książki ukazały się za granicą.

 

"Ziarno prawdy" to druga powieść z cyklu o prokuratorze Szackim. To już moje trzecie spotkanie z prozą autora, a drugie z białowłosym bohaterem. "Uwikłanie" odebrałam jako bardzo dobry kryminał, który mimo wielkiego potencjału nie wzbudził we mnie wielkiego zachwytu. Intryga rzeczywiście była dość nietypowa i zakończenie wcale nie najgorsze, jednakże książka miała olbrzymią wadę - postać głównego bohatera. Tak, wiem, że moja opinia może wydać się większości dziwna, bo z tego co się orientuję Szacki cieszy się wśród czytelników dużą sympatią, niemniej jednak ja nie mogłam się do niego wcale przekonać, strasznie irytowało mnie jego zachowanie. I to pewnie wpłynęło na to, że czytanie nieco mi się dłużyło. Mimo to z ciekawością sięgnęłam po kolejną część trylogii. I wcale tego nie pożałowałam.

 

Opis z okładki:

Druga część bestsellerowej trylogii o prokuratorze Szackim! Wiosna 2009 roku, rozczarowany prokurator żegna się z Warszawą i przenosi się do Sandomierza.

Tam spada na niego śledztwo w sprawie dziwacznego morderstwa cenionej działaczki społecznej. Szacki musi zmierzyć się ze ścianą milczenia i medialną gorączką. I z historią, która wydarzyła się przeszło sześćdziesiąt lat wcześniej…

 

 

 

Tak więc Szacki przenosi się do Sandomierza, szuka tam spokoju i wytchnienia. Nie wie jednak, że znowu przyjdzie mu stawić czoła nietypowej zagadce. Nie dziwi mnie ulokowanie powieści w tym małym mieście, w końcu od dłuższego czasu jest uważane za polskie miasto zbrodni (niewątpliwie główna w tym zasługa "Ojca Mateusza", który także w książce jest wspominany nie raz). Jak na taką małą miejscowość liczba zbrodni jest naprawdę imponująca. Wydaje mi się, że nawet słynna Fjällbacka Camilli Lackberg nie może poszczycić się aż takimi wynikami. Obawiam się, co by się stało gdyby ktoś pokusił się przeliczyć liczbę zbrodni przypadających na jednego mieszkańca ;) Rezultat jaki otrzymalibyśmy byłby zapewne szokujący. Nic też dziwnego, że Miłoszewski postanowił przenieść swojego bohatera ze stolicy do tego małomiasteczkowego siedliska zbrodni. I trzeba przyznać, że udało mu się świetnie oddać klimat Sandomierza. Sama byłam tak jakoś rok temu i podczas czytania czułam jakbym odbywała podróż raz jeszcze.

 

 

 

"Uwikłanie" mnie nie zachwyciło, ale "Ziarno prawdy" już tak. I nawet Szacki wcale mi nie przeszkadzał, może nawet troszkę go polubiłam. Powieść czytałam z zapartym tchem, ani na chwilę nie mogłam się oderwać, zagadka coraz bardziej mnie intrygowała i chciałam jak najszybciej poznać jej rozwiązanie. Na szczęście autor skutecznie mi to utrudniał poprzez ciągłe zwroty akcji. Co się tyczy zaś intrygi kryminalnej, to jest ona skonstruowana ostrożnie i precyzyjnie, poszlaki są dozowane stopniowo, tak że każdy ma możliwość odkrycia tajemnicy przed prokuratorem, jednak tak naprawdę uda się to może tylko nielicznym, bo autor myli nas skutecznie od początku do końca. I jak przystało w dobrym kryminale zakończenie, mimo że zaskakujące, wyda nam się całkowicie oczywiste.

 

 

 

Co również zasługuje na moją wielką pochwałę to doskonały język jakim operuje Miłoszewski. Każde zdanie  jest przez niego starannie przemyślane i uważnie dobrane. Żadna uwaga, słowo nie są przypadkowe, wszystko jest na swoim miejscu. Wybornie się tego czyta. Uwielbiam też to z jaką umiejętnością autor potrafi opisać nasze polskie realia, nasze problemy. Porusza kwestie takie jak nacjonalizm i antysemityzm. Natomiast humor, ironia, cięte wypowiedzi i inteligentne uwagi  - to wszystko wyróżnia ten utwór spośród innych często słabych kryminalików.

 

 

 

Chwalicie Larssona, Mankella, Nesbo a wiecie co ja wam powiem - Miłoszewski jest od nich znacznie lepszy i spokojnie zasługuje na miano mistrza kryminału. I niestety znowu prawdziwe okazuje się stwierdzenie, że cudze chwalicie, swego nie znacie. "Ziarno prawdy" to kryminał wybitny, jeden z najlepszych jakie dane mi było do tej pory przeczytać. Kompletnie nie mam się tutaj czego czepić. Polecam z czystym sumieniem. Tym którzy lubią kryminały i tym którzy preferują inne gatunki literackie, tym którzy czytali "Uwikłanie" i im się podobało, jak i tym którym się nie podobało (bo ta powieść jest zdecydowanie lepsza). Zachęcam do przeczytania.