"Anioł śmierci" - czyli powrót do „Domu na Węgorzowych Moczarach”

 

Zauważyłam, że trochę dawno nie było żadnego wpisu dotyczącego kina. Cały czas tylko ta literatura i literatura. Nie jest tak, że ja żadnych filmów nie oglądam, po prostu nie znajduję zbyt wiele czasu, by o czymkolwiek napisać, bo kwiecień okazał się dla mnie niezwykle ciężkim miesiącem, a maj nie zapowiada się niestety lepiej. Ale teraz póki mam wolne zamierzam ten czas owocnie wykorzystać. Dziś opowiem wam więc troszeczkę na temat moich odczuć po ostatnio obejrzanym przeze mnie filmie.

 

 

 

Anglia, rok 1941. Młoda nauczycielka Ewa ewakuuje grupę dzieci z bombardowanego Londynu. Zatrzymują się z dala od miasta w opuszczonym, odciętym od lądu domu na Węgorzowych Moczarach. Kiedy jej podopieczni zaczynają się dziwnie zachowywać, Ewa prosi o pomoc Harrego, dowódcę stacjonujących w okolicy wojsk. Wspólnie odkrywają, że ich przybycie do tego miejsca, obudziło mroczne siły, bardziej przerażające niż koszmar bombardowanego Londynu. Chcąc ocalić dzieci, dziewczyna będzie musiała zmierzyć się z własnymi demonami i ... Kobietą w Czerni.

 

 

 

A tym razem sięgnęłam akurat po horror. Jeśli się nie mylę, to na blogu nie miałam jeszcze okazji pisać o żadnym filmie z tego gatunku, więc pora najwyższa nadrobić zaległości. "Anioł śmierci" to kontynuacja zapewne znanej wielu "Kobiety w czerni", adaptacji książki Susan Hill z Danielem Radcliffem w roli głównej. Pierwszą część widziałam i o ile muszę przyznać, że dzieło Jamesa Watkinsa nie było czymś zachwycającym, to mimo wszystko całkiem przyjemnie mi się ten film oglądało. Jak może już zauważyliście lubię takie historie o opuszczonych domach, gdzieś na odludziu, akcję osadzoną w przeszłości i klimat mglistej i deszczowej Anglii. Tak więc mimo pewnych niedoskonałości wspominam pierwszą część z pewnym sentymentem. Czego niestety nie mogę powiedzieć o nowym obrazie studia HAMMER.

 

 

 

 

Co prawda początek jest całkiem niczego sobie i jest najlepszą częścią całego filmu. Jednakże im dalej zagłębiamy się w historię tym gorzej. Horror to horror i najważniejsze, żeby przestraszył oglądającego, mimo to trochę fabuły też by nie zaszkodziło. Pod tym względem film całkowicie leży, chwilami nie mogłam połapać się co się dzieje. Ale żeby tylko to. Podczas oglądania brakowało mi również też emocji. Nie odczuwałam niemal wcale tego napięcia, które tak bardzo podobało mi się w pierwszej produkcji. Zero lenku, niepewności, grozy. Okropna nuda, przez którą omal nie zasnęłam. Kompletnie zmarnowany czas.

 

A teraz kilka słów na temat aktorstwa. Nie było źle, jednak żadna z kreacji nie wzbudziła we mnie większego wrażenia. Zarówno główna bohaterka, jak i cała reszta obsady wypadli poprawnie, jednak czegoś mi zdecydowanie brakowało.  

 

Podsumowując kontynuacja "Kobiety w czerni" to film słaby, przewidywalny i niezwykle nudny. Zdecydowanie nie polecam.

 

reżyseria:	Tom Harper
scenariusz:	Jon Croker Susan Hill
gatunek:	Dramat Horror
produkcja:	Kanada Wielka Brytania
premiera:	20 lutego 2015 (Polska) 30 grudnia 2014 (świat)