Makbet - czyli o niepowstrzymanym pragnieniu władzy

 

 

Jako, że rok szkolny trawa w najlepsze mam zamiar podzielić się z wami moimi odczuciami po ostatniej lekturze szkolnej jaką dane mi było przeczytać. Wiem, że u większości ludzi, czy to czytających książki, czy też zupełnie stroniących od słowa pisanego wyrazy "lektura szkolna" wywołują grymas bólu, jednakże czasem zdarza się, że nawet w tym nielubianym przez nas kanonie natrafimy na utwór, który o dziwo przypadnie nam do gustu. Ja również miłośniczką czytania pod przymusem nie jestem, jednak niekiedy zdarzają się książki, których czytanie już tak nie boli, a niektóre z nich okazują się nawet czymś bardzo dobrym. Tak też było i w tym przypadku.

 

 

Myślę, że nazwisko autora każdemu obiło się przynajmniej o uszy. Jeśli jednak uchował się ktoś, w co szczerze wątpię, kto o Szekspirze nigdy nie słyszał muszę napisać, że jest on chyba najsłynniejszym dramaturgiem jaki kiedykolwiek żył, a takie tytuły jak "Romeo i Julia", "Hamlet" i "Makbet" to jedne z największych arcydzieł światowej literatury.

 

 

Opis z okładki:

 

Makbet należy do najwybitniejszych sztuk Shakespeare'a. Mimo historycznego bohatera nie jest to kolejny "dramat królewski", ale tragedia psychologiczna w pełnym tego słowa znaczeniu. Przedstawia ona dzieje szlachetnego człowieka, który wstąpił na drogę zła.

 

 

 



To było moje drugie spotkanie z wielkim Anglikiem i zdecydowanie bardziej udane niż wcześniejsze. Za pierwszym razem czytałam "Romeo i Julię" i ta tragedia zupełnie nie przypadła mi do gustu. Część z was zapewne uzna mnie za całkowicie wyzutą z uczuć i niewrażliwą, ale niestety ten "romans wszechczasów" w ogóle mnie nie wzruszył i nic na to nie poradzę. Nie mogłam współczuć bohaterom, bo ich zachowanie uważałam za kompletnie pozbawione sensu. Ale nie o tym miało tu być... Na szczęście Makbet, to zupełnie inna historia. Co prawda nie jestem wielką miłośniczką  dramatów, właściwie poza szkołą ich nie czytam, bo uważam, że powinno się je oglądać wystawiane na scenie, a nie czytać, niemniej jednak coraz bardziej zaczynam się przekonywać do tego drugiego. Dzieło Szekspira przeczytałam błyskawicznie nie tylko ze względu na małą liczbę stron, ale również ze względu na bardzo wciągającą akcję, która nie pozwala nam się oderwać od początku do samego końca. Napięcie nie opuszcza nas ani na krok, a trup ściele się gęsto, więc jeżeli ktoś lubi takie klimaty, to jak najbardziej zachęcam do przeczytania.

 

 

"Makbet" to po prostu opowieść o tym do czego doprowadzić może nadmierna ambicja i chęć władzy. Klasyka. \


Recenzja bierze udział w wyzwaniu:

Czytamy literaturę angielską